Jestem cichym obserwatorem świata rejestrującym chwile, które zaraz przeminą. Tu uchwyciłam ulotny moment: krople wody na skórze, które w palącym słońcu zaraz wyparują. Ale też uniwersalne piękno człowieczeństwa. Obraz jest naładowany pasją życia, ciepłem słońca, odbijającym się na ramionach człowieka. Może jest gotów wziąć na nie cały świat, ale nie wiemy, czy tego chce. Teraz patrzy w bok w zadumie, z nadzieją, a może skrywa jakąś tajemnicę.

Jego sylwetka, niemal idealnie symetryczna, pokryta jest cieniami, z których wyłaniają się różne kształty – choćby dwie twarze, zbliżone do siebie, niemal w lustrzanym odbiciu. Przenikają się tu też dwa światy – miękkość ludzkiego ciała i szorstkość skał w tle.

Zdjęcia robię bardzo intuicyjnie, nie analizuję ich. To wydaje się być zupełnie wyjęte z kontekstu czasu i miejsca. Mogło równie dobrze powstać 100 lat temu albo za 100 lat…