Wilhelm von Blandowski był XIX-wiecznym podróżnikiem, odkrywcą i badaczem przyrody, urodzonym w 1822 roku w Gliwicach na Górnym Śląsku, wówczas części Prus. Mimo polsko brzmiącego nazwiska, pochodził z całkowicie niemieckiej rodziny. Jego ścieżka kariery była zróżnicowana – początkowo próbował swoich sił jako zawodowy żołnierz, walcząc w wojnie z Danią o Szlezwik-Holsztyn, a następnie jako górnik, kończąc renomowaną szkołę górniczą w Tarnowskich Górach.

W 1849 roku Blandowski wyemigrował do Australii, gdzie stał się prominentnym badaczem kontynentu, jego flory, fauny oraz rdzennych mieszkańców. Prowadził obserwacje geologiczne, rysował mapy, szkicował nieznane zwierzęta i dokumentował życie Aborygenów. Kierował kilkoma udanymi wyprawami, w tym wzdłuż wybrzeża stanu Wiktoria oraz w okolice rzek Murray i Darling.

Blandowski był współzałożycielem Towarzystwa Filozoficznego Wiktorii oraz Towarzystwa Geologicznego Wiktorii. W 1853 roku powierzono mu organizację Muzeum Historii Naturalnej w Melbourne, gdzie został pierwszym kustoszem. Był jednym z pierwszych badaczy, który wykorzystywał fotografię do dokumentowania swoich odkryć, posiadając aparat fotograficzny od 1855 roku.

Mimo swoich osiągnięć, Blandowski znany był z trudnego charakteru. Często popadał w konflikty ze sponsorami i kolegami, co ostatecznie doprowadziło do jego upadku w Australii. W 1859 roku powrócił do Europy, nigdy więcej nie wracając na kontynent, który tak intensywnie badał.

Po powrocie na Śląsk, Blandowski prowadził atelier fotograficzne w Gliwicach, pozostawiając po sobie tysiące cennych zdjęć miejscowych mieszkańców. Jednak ponownie popadł w konflikt z otoczeniem i ostatecznie zmarł w szpitalu psychiatrycznym.